رفیق عشق

اعتیاد بلای سیاه و خانمان سوز بشری در عصر بیگانگی از خود است. دامنه ابتلا به اعتیاد از وابستگی به مشروبات مرگبار الكلی در كشورهای غربی تا اعتیاد به مواد افیونی كه بدبختانه هنوز گریبان گیر جامعه مسلمانان است، گسترده است.

هر چند علت های مختلفی در ابتلای به اعتیاد مطرح شده است، اما بیشتر تخدیر روان و تجربه تغییر حالات روانی ناشی از سرخوشی و نشئه است كه سبب گرایش به اعتیاد می شود و به این ترتیب، شخص معتاد از خود می گریزد و دچار خود فراموشی می شود و این درست برعكس جریان مقتدر خودشناسی و معرفت النفس موجود در تعالیم نماز است. نمازگزاران با تكرار دایم آیات هفتگانه سوره حمد(سبع المثانی) كه “چون حلقه های به هم متصل، هر كدام راهگشای بعدی می باشد” پیوسته سرنوشت خود را مرور می كنند و در مسیر خودشناسی و خود باوری گام بر می دارند و با اعتقاد به “إیاك نعبد و إیاك نستعین” از هیچ کس و خیچ چیز، جز خدا برای التیام دردهای خویش یاری نمی جویند. و این گونه است كه نماز حقیقی تیشه بر ریشه اعتیاد می زند. به قول اندیشمند شهید و استاد بزرگ مطهری (ره: “راز این كه اكثر جانی های دنیا معتاد به یك سلسله سرگرمی های خیلی شدید از قبیل مصرف تریاك، هروئین، مشروبات الكلی و قمار هستند، این است كه می خواهند از خودشان فرار كنند. مثل این كه درونشان پر از مار و عقرب است و دایم او را می گزند و این اعتیاد ها مانند مرفینی است كه به انسانی كه از شدت درد می نالد تزریق می كنند تا درد را احساس نكند. این بدبختی بزرگی است كه انسان نتواند خودش را آنچنان بسازد تا بتواند با خودش خلوت كند. برعكس بیشتر اهل صلاح و تقوی و اخلاق (نمازگزاران) و آنهایی كه ندای وجدانشان را همیشه می شنوند، معتاد به اینها نیستند و از هر چه كه آنها را از خودشان منصرف می كند، فرارمی كنند. دلشان می خواهد، خودشان باشند و در خودشان فكر كنند، چون عالم درونشان از عالم بیرونشان واقعی تر و سالم تر است.”

tebyan