رفیق عشق

یک عمر اگر
روزه بگیریم
و بگیرید
و بگیرند؛
هم‌تا نشود
با عطشِ
خشکِ
دهانِ
علـــــــی‌اصغر….
فدای لب تشنه ات… دستان کوچکت…. گلوی زخمی ات
لعن کند خدا حرمله را

ستاره‏ی شش ماهه‏ای که بامِ روشناییِ شب‏های تارِ مادر بود و با تمام معصومیتش، به جرم تشنگی، در دامن خورشید، جان سپرد؛ او، بیش از سهم کوچک خویش، لبیک گوی «هل من ناصر» پدر شد.
تو آمدی تا با دست‏های کوچکت، سرنوشت‏های بزرگ را رقم بزنی!